Twee jaar geleden overleed Amy Winehouse. Een bijzondere ziel, met een lange rij demonen en een paar engeltjes. Haar zwarte suikerspin haar doemde op in een schilderij waar ik al een paar jaar mee worstelde en met haar gezicht en schouders ontstond een soort fantasie portret. Cirkels die ooit bloemen suggereerden, verbeelden nu haar bubbelende geest, haar obscure obsessies en bijna constante drugsroes. Misschien zijn het de ringen die talloze whiskyglazen achterlieten op het doek, of haar rode creatieve onderbuik gevoel. Of is het de tattoo-inkt die uit haar lichaam vloeit en een maagdelijk doek achterlaat voor haar eeuwigdurende tour in de hemel?
Ik hou van dit soort mensen.